مسیحیان بر خلاف تبلیغات وسیعی که درباره مهربانی و محبت با دیگران دارند، آنگاه که بتوانند از کشتار دیگران باکی ندارند. جنگهـای صلیبی میان اروپاییان و مسلـمانان، یکی از نمونه هـای تاریخی این ماجراست. عامل اصلی این جنگهـای خونین، مردم عادی نبودند تا بگوییم گاهی پیروان یک دین، افراط می کنند؛ بلکه عامل و علت این خونریزی هـا، اربابان کلیسا و رهبران مسیحی بودند که میخواستند ضربة مهلکی را بر پیکر اسلام و مسلـمانان وارد سازند.
این مطلب را، حتّی نویسندگان غربی، معترف هستند. آبر ماله میگوید: «فرو آدو بویون، فرماندة صلیبیون، در گزارش خود به پاپ، چنین تصریح میکند:
«اگر میخواهید بدانید با دشمنان (مسلـمانان) که در بیتالـمقدس به دست ما افتادند، چه معاملهـ ای شد، همین قدر بدانید که کسان ما در رواق سلیمان و در معبد، در لجّهـ ای از خون مسلـمانان، میتاختند و خون تا زانوی مرکب میرسید!» تقریباً ده هزار مسلـمان در معبد، قتل عام شد و هر کس در آنجا راه میرفت، تا بند پایش را خون میگرفت. از کفّار (مسلـمانان)،هیچ کسانی جان به در نبرد و حتی زن و اطفال خردسال را هم معاف ننمودند.» 1
1. منبع: زین العابدین قربانی، اسلام و حقوق بشر، تهران، دفتر نشر و فرهنگ اسلامی، چ پنجم، 1375، ص373، به نقل از: آلبر ماله، تاریخ عمومی.