"و اگر زنی جریان دارد و جریانی که در بدنش اسـت خون باشـد هفت روز در حیض خود بماند و هر که او را لمس نماید تا شام نـجـس باشـد – و بر هر چیزی که در حیض خود بخوابد نـجـس باشـد و بر هر چیزی که بنشیند نـجـس باشـد- و هر که بستر او را لمس کند رخت خود را بشوید و به آب غسل کند و تا شام نـجـس باشـد - و هر که چیزی را که او بر آن نشسته بود لمس نماید رخت خود را بشوید و به آب غسل کند و تا شام نـجـس باشـد و اگر آن بر بستر باشـد یا بر هر چیزی که او بر آن نشسته اسـت چون آن چیز را لمس کند تا شام نـجـس باشـد."
سفر لاویان باب پانزدهم شماره های 24-19
جدا از بحث مکافات و رنجی که بنا بر این عبارات زنی که در عادت ماهانه به سر می برد باید متحمل شود از نظر علمی نیز این مسئله قابل ملاحظه اسـت که چرا:
چرا برای پسر 7 روز و برای دختر 14 روز؟ چه وجهی دارد؟
آیا تفکرات عرفی مایه این حکم است؟
هر که زن حائض را لمس کند تا شام نـجـس اسـت؟
هر چیزی که زن حائض بر آن بخوابد نـجـس می شود؟
بر هر چیزی که بنشیند نـجـس خواهد شد؟
هر که بستر او را لمس کند نـجـس می شود؟
پاسخ را باید از بزرگان مسیحیت خواسـت.