اگر دین این‌گونه پیش رود تنها امیدمان را برای آینده به زودی از دست خواهیم داد. بر علمای دین است که به خود آیند و از خود طاغوت‌هایی نسخه‌ی برابر اصل حکام نسازند و از سیاستمداران و دولتمردان در رفتارها و فخرفروشی‌هایشان پیروی نکنند. بشر از این حکام و تفرعن و خودنمایی‌هایشان خسته شده است و از این بزرگان و دربان‌ها و سازمان‌ها و ماشین‌ها و کاخ‌هایشان در عذاب است. بشر کسی را می‌خواهد که به او مهر ورزد، دست بر قلبش بکشد، عرقش را خشک کند و با او زندگی کند. اگر برای خود، یعنی علمای دین، اوضاع و احوالی چون اوضاع و احوال اهل دنیا پدید آوریم، آخرین امیدِ آینده را نابود کرده‌ایم، آخرین امیدِ باقی‌مانده از زندگی ملت‌ها.
امام موسی صدر، ادیان در خدمت انسان: جستارهایی درباره‌ی دین و مسائل جهان امروز، چ2، ص56