مساله انتخاب بعضی از کتاب ها و حذف برخی دیگر فرایندی طولانی بود. در حوالی سال 200م بیشتر کلیساهای مسیحی دست کم یک عهد تازه و نو غیررسمی داشتند. (معمولاً شامل
اناجیل چهارگانه و رساله های پولس یهودی) در همین ایام بسیاری از این کلیساها از کتابهای دیگری نیز به عنوان کتاب مقدس استفاده می کردند و راهی برای ارائه یک لیست مشخص
وجود نداشت.
زیرا که هیچکدام از کلیساها در این زمان در مقام کلیسای جامع نبود. تا در اوایل قرن چهارم وقتی که قسطنطین الکنن امپراتور مسیح اقدام به تشکیل کلیسای واحد
جهانی کرد و به ازیبیوس اسقف قیصریه دستور داد یک لیست رسمی تهیه کند . بعد از آن، او نسخه برداران و هنرمندان را برای تهیه چندین کتاب مقدس استخدام کرد. امّا این اسقف زیرا
که می دانست چندین کتاب مورد مناقشه است در تهیه یک لیست مشخص مشکل داشت. تا در سال 367 م آتاناسیوس اسقف اسکندریه دقیقاً لیست 27 کتابی را تهیه کرد که امروزه
عهد تازه و نو را شکل می دهد . و وقتی این لیست تهیه شد بسیاری از کتابهای دیگر را از بین بردند و تقریباً صدها متن از متون قرن اول و دوم از بین رفت. در امت الکنه مسیحی
معیاری که درباره انتخاب عهد تازه و نو پدید و رایج شد عبارت بود از وابسته به حواری بودن.
------------
ویور، مری جو، درآمدی به مسیحیت، ترجمه حسن قنبری، مرکز مطالعات ادیان و مذاهب، 1381ش، ص74و 99.